19 yıl öncesi.

Bahçeli bir evin kapısından içeri giriyoruz.Mutfakta mis gibi kızartma kokusu.Mutlaka yanında salçalı ekmek de vardır.Fonda çalan şarkı Zeki Müren.Mutfaktan bahçeye açılan o kapıya koşuyorum.Bahçe yeni sulanmış,çiçekler cıvıl cıvıl.İki muhabbet kuşunun cilveleştiği kafes bahçenin baş köşesine asılmış.Masanın gök mavisi örtüsü serilmiş,kaşık ve çatallar dizilmiş,etraftaki çiçekler ile uyumlu tabaklar gelecek birazdan.İçine nane yapraklarının bırakıldığı limonata şişeleri akan suyun içine koyulmuş,buz gibidir şimdi.Bahçeye kurulan tahta divana oturup ayaklarımı sarkıtıyorum aşağıya doğru,buraya gelirken annemin aldığı horozlu şekeri yiyorum.Uçuşan perdelerin arasından teyzem görünüyor.Elinde ki tepsiyi masaya bırakıyor,içinde en çok sevdiğimiz salçalı ekmek.Bu yeryüzünde yiyebileceğim en güzel salçalı ekmek.Şekeri bırakıyorum,alıyorum birtane tepsiden.Teyzem göz kırpıyor bana.Ayaklarımı sallamaya başlıyorum,salçalı ekmek ne kadar güzelse ben de o kadar mutlu bir çocuğum o an.

19 yıl sonrası.

Bayram sabahı.Telefon çalıyor.Telefonun ucunda küçük teyzem
O kadar büyük ve karmaşık bir sesle ağlıyor ki ne dediğini anlayamıyorum.
Edibe diyor.Kapatıyor telefonu.Kalıyorum öyle.Onun artık olmadığını,bir hayatın bittiğini nasıl söyleyebilirim anneme?Odaya giriyorum anneme bakıyorum,Edibe diyorum,Edibe Hanım diyorum,Teyze diyorum,en güzel salçalı ekmeği o yapardı diyorum.Annemler hastaneye,ben bahçeli eve gidiyorum.Kapısında bir sürü ayakkabı var,içeri de bir sürü gözyaşı,hepsinden kaçıp,mutfağa geliyorum,mutfaktan çıkıyorum bahçeye.
Yılların hesapsız geçtiği,geçerken bu bahçeye de uğradığını görüyorum.Teyzemin saçlarını savurduğu,şen kahkalarının yükseldiği,muhabbet kuşlarının cilveleştiği,binbir renk çiçeğin yetiştiği,en güzel masaların kurulduğu,en uçsuz bucaksız hayallerin kurulduğu,en lezzetli salçalı ekmeklerin yenildiği ve en güzel uykularımı uyuduğum tahta divan yok artık.
Yere çöküyorum.Yere oturma kızım,beton çeker diyen teyzemin sesinin de gittiğini biliyorum.

İçerideki kalabalığın bir kaç gün sonra dağılacağını biliyorum.Daha sonraki günlerde herkesin sessizleşip kabulleneceğini bir vakit sonra unutup,hayatın çarkında dönmeye devam edeceğini de biliyorum.Bu evin kapatılacağını,anılarımızın bu bahçeye gömüleceğini de biliyorum.
Hayatta ki her olumsuz duruma bulabileceğimiz çareleri de biliyorum,bulamazsak bile zaman denilen en büyük sığınağımıza bırakacağımızı da biliyorum.

Birini kaybettiğim zaman,yokluğunu kabullendiğim an geriye tek bir şey kalıyor.

Özlemek.
Özlem duygusu,ciğerlerine çöküp,boğazına oturan,aldığın nefesi verememen,uzaklara dalan gözlerinin aradığını bulamaması,çayın bardakta soğuması,o kitabın hep yarım kalması,kapının çalmaması,masaya bırakılan tek tabak,fotoğraflara bakıp eski ama tanıdık bir çift göz aramak,radyodaki şarkılardan fal tutmak,hep beklemek.

Tecrübeler acıdır ve binlerce acı tecrübem var.
Annemi teselli edecek kadar cümlelerim de var,Zeki Müren dinleyecek kadar yüreğim de.Ölüm'ün bir bitiş değil,yeni bir başlangıç olduğunu öğrendiğim,aklımı yitirmeme engel olan inancı içime koyan bir Rabbim var.

Herşeyi bu kadar bilirken,bu kadar aklım başımdayken,burda size bunları anlatıp güçlü olduğumu göstermeye çalışırken;
eğer bir gün salçalı ekmek yemek istersem ne yapacağımı bilmiyorum.
Benim de bilmediğim şeyler var tabi.
İnsanım ben,acizim.
Bildiklerim,bilmediğimi ezip geçemiyor,artık kapısı açılmayacak bir evin,perdesinin uçmadığı,içinde kızartmaların yapılmadığı,Zeki Müren'in çalmadığı,yalın ayak gezdiğim o eve artık gitmeyeceğimin acısını nereye koyacağımı bilmiyorum.


Edibe Hanım;

Hüznü bol,acısı her daim taze,hep yarım,tamamlanamayan insanlarız biz.
Her geçen gün birer eksilip,kaybettiklerimizin yerine koyamadıklarımızdan ibaretiz.Mutluluklarımız;senin naftalinle sarıp sandığına kaldırdığın,gelinliğinin duvağı gibi.Öyle sarıp sarmalamış,öyle derine saklamışız ki kimseler bulamasın.Bende salçalı ekmek yedirdiğin o yılları kalbimin en derinine gömüyorum,senin sandıkta en derine sakladığın mutlulukların gibi.

Mekanın cennet olsun.